Merhaba, Kişiliğimin en baskın özelliklerinden “erteleme sevdası” yüzünden yazmayı planladıklarımı ne zamandır bekletiyordum. Az önce çok sevdiğim bir arkadaşımın sevgilisinden ayrıldığının haberini alınca bunu kamu hizmeti namına yazmak gerektiğini fark ettim. Ayrılık Sürecinde Hayatta...

Son maili aldığımdan beri bir iyiyim bir de kötü. Halen umutlandığımı kabullendim ve bu umutların gerçekleşmesine dair hiçbir imkân olmadığını anladım, kafam rahatladı galiba biraz. Ama şimdi de bazı malum sorulardan kendimi kurtaramıyorum:  ...

Bir önceki yazıda çok afili bir itirafta bulunmuştum, hatırlarsınız kıymetli okurlarım. Demiştim ki: Müsaadenizle en zorunu size itiraf edeyim: Giden sevgilinin arkadaşlığını özlemek, giden sevgilinin ne kadar iyi bir arkadaş olduğunu fark etmek. Şimdi...

Şu yaşıma kadar fark etmemiştim, şimdi anlıyorum ki bazı metaforlar aslında metafor değil; gerçeğin ta kendisi. Kalbi yanmak mesela, gerçek olamayacak kadar abartılı değil mi? Gelin görün ki gerçek, böyle iğne gibi sivri hatırlama...

Çok fazla durumda, çok sık, aslında üzerinde pek düşünmeden mutsuz olduğumuzu iddia etmeye alışığız. Küçük mutsuzlukları da gündemde tutmayı tercih ediyoruz genelde. O mutsuzlukların küçük mutsuzluklar olduklarını, yaşarken, o an bilmek çok da mümkün değil aslında. Her mutsuzluk...